Czujki alarmowe przeciwwłamaniowe

Czujki alarmowe stosowane w systemach sygnalizacji włamania i napadu można podzielić - w zależności od przyjętego kryterium - na wiele grup i kategorii. Grupę o największym znaczeniu tworzą "wewnętrzne detektory ruchu". Czujki alarmowe tej grupy przeznaczone do zamkniętych pomieszczeń generują sygnał alarmu pod wpływem określonych parametrów fizycznych. Ze względu na rodzaj zjawiska fizycznego rozróżniamy 3 typy czujek alarmowych ruchu:
- pasywne czujki podczerwieni,
- czujki ultradźwiękowe,
- czujki mikrofalowe.

Ponadto stosuje się jeszcze czujki magnetyczne (kontaktrony), czujki stłuczeniowe szkła oraz czujki reagujące na różnego rodzaju drgania i wibracje.

1. Pasywne czujki podczerwieni

Fizyczne podstawy działania pcp

Czujka alarmowa pasywna nie emituje energii ale wykrywa zmiany promieniowania podczerwonego ze źródeł znajdujących się w jej polu widzenia.
Każde ciało w temperaturze wyższej od zera bezwzględnego emituje promieniowanie termiczne. Istnieje zależność (prawo Wiena) między temperaturą ciała a długością fali emitowanego promieniowania: l=2899/T, gdzie:
l - długość fali [mikrometr],
T - temperatura bezwzględna [K].
W temperaturach niższych od 500 stopni Celsjusza emitowane jest promieniowanie podczerwone niewidzialne dla oka, w wyższych - widzialne.

Ciało ludzkie emituje promieniowanie podczerwone o długości fali ok. 10 mikrometrów. Ponieważ moc promieniowania emitowanego przez człowieka jest niewielka na tle otoczenia i trudno byłoby wykryć zmianę poziomu promieniowania w całej przestrzeni objętej zasięgiem czujki, stosuje się złożone układy optyczne do odpowiedniego uformowania pola widzenia czujki. Może być ono uformowane w kilkadziesiąt wiązek w kilku płaszczyznach za pomocą soczewek Fresnela lub w postaci kurtyn, za pomocą optyki zwierciadlanej. Każdorazowo, gdy człowiek wchodzi lub wychodzi z wiązki (kurtyny) pola widzenia, czujka rejestruje zmianę. Gwałtowna zmiana temperatury może spowodować wyzwolenie fałszywego alarmu. Powolne, stopniowe zmiany temperatury nie spowodują reakcji czujki.

Pasywne czujki podczerwieni występują także pod nazwą PIR (Passive Infra Red) lub PID (Passive Infrared Detector). Sercem pasywnej czujki podczerwieni jest czujnik piroelektryczny. Czujnik taki zawiera standardowo dwa a czasem cztery elementy światłoczułe, wykonane z kryształu wykazującego efekt piroelektryczny (wytwarzanie ładunków elektrycznych pod wpływem ogrzewania lub ochładzania kryształu; po ustaleniu się temperatury ładunki znikają). Czujnik piroelektryczny reaguje tylko na zmiany temperatury, więc jego charakterystyka spektralna jest praktycznie niezależna od długości fali w zakresie od nadfioletu do dalekiej podczerwieni. Dla ograniczenia fałszywych alarmów odcina się niepotrzebne promieniowanie widzialne za pomocą specjalnych filtrów optycznych. Efektowi piroelektrycznemu zawsze towarzyszy efekt piezoelektryczny, więc czujniki PIR są wrażliwe również na wstrząsy i wibracje.

Maksimum czułości czujka osiąga dla ruchu prostopadłego do jej osi optycznych, czyli w poprzek "wiązek" pola widzenia. Przy przekraczaniu takiej wiązki sygnał elektryczny z elementu detekcyjnego zmienia znak. Czułość PIR dla ruchu poosiowego jest znikoma. Należy jednak podkreślić, iż najnowsze soczewki Fresnela stosowane w czujkach mają już po kilkadziesiąt wiązek obserwacji, dzięki czemu nawet poruszanie się dokładnie w kierunku czujki musi spowodować przecięcie kilku wiązek.

Najpowszechniej stosowanymi pasywnymi czujkami podczerwieni są czujki szerokokątne. Maksymalny kąt pola widzenia takiej czujki to 90...130 stopni. Typowy zasięg czujki to 12...15m. Ponieważ dla PIR nieprzezroczyste są ściany, meble, zasłony, szkło - w pomieszczeniach umeblowanych bądź pomieszczeniach o nieregularnych kształtach mogą się więc tworzyć martwe strefy. W takich przypadkach przydatne są czujki PIR z innymi niż szerokokątne soczewkami bądź soczewki wymienne do czujek istniejących w systemie. Są to więc czujki (soczewki):
- kurtynowe (jedna wąska kurtyna pionowa lub pozioma),
- korytarzowe (2...3 wiązki, wąski kąt widzenia, zasięg 20...50m),
- sufitowe (czujki dookólne, kąt widzenia 360 stopni).

Montaż czujki w pomieszczeniu o wymiarach znacznie mniejszych od jej znamionowego zasięgu powoduje wyraźne zaburzenia w jej normalnym funkcjonowaniu, co może być powodem powstawania fałszywych alarmów. Regułą jest, by nie stosować czujek w pomieszczeniu mniejszym niż 30 lub nawet 50% ich zasięgu.Efekt klaustrofobiczny

Największą wykrywalność uzyskuje się w odległości od czujki równej jej zasięgowi pracy; pole widzenia ma tu prawidłowe rozmiary i odpowiada w przybliżeniu rozmiarom człowieka. W bliskiej odległości od czujki pole widzenia czujki jest bardzo małe. Czujka wykryje człowieka, ale również wykryje małe zwierzę lub promień słońca. W pomieszczeniach, gdzie mogą występować małe gryzonie, czujki należy montować na wysokości powyżej 2m.

Fałszywe alarmy

Prawidłowy dobór miejsca montażu czujki alarmowej ograniczy możliwość występowania fałszywych alarmów. Należy przede wszystkim unikać miejsc, gdzie pracę czujki zakłócić mogą:
- padające na czujkę bezpośrednie lub odbite promieniowanie słoneczne,
- wysokie bądź silne dźwięki,
- duże zwierzęta,
- kołyszące się żarówki,
- zakłócenia radiowe, pioruny, wyładowania elektryczne,
- szybkie bądź silne zmiany temperatury (piece, klimatyzatory, ciągi wentylacyjne, otwarte okna itp.),
- wibracje, zawieszenie czujki na niestabilnej ściance działowej, łatwo przenoszącej wibracje.
Mniejszy wpływ na występowanie fałszywych alarmów mają:
- owady
- małe zwierzęta,
- żarówki, reflektory, światło słoneczne i jego zmiany.
W celu zapewnienia pewnej i długotrwałej pracy czujek należy unikać podczas montażu miejsc wystawionych na bezpośrednie oddziaływanie pary wodnej i par oleju.

2. Aktywne bariery (tory) podczerwieni

Bariera podczerwieni to co najmniej 2 oddzielne urządzenia: nadajnik i umieszczony naprzeciw niego odbiornik. Pojawienie się jakiejkolwiek nieprzezroczystej przeszkody między nimi wywołuje alarm. Pochodnym typem aktywnej bariery podczerwieni jest kurtyna podczerwieni. Składa się ona z kilku torów PIR ułożonych w 1 płaszczyźnie w odległości 30...50cm od siebie. Zamiast pojedynczej linii jest chroniona cała powierzchnia.

Bezpośrednia łączność w układzie dioda elektroluminescencyjna (LED) - fotodioda jest możliwa na niewielkiej odległości (1..2m). Wynika to z faktu, że natężenie promieniowania LED jest niewielkie i również niewielka jest powierzchnia światłoczuła diody. Najprostszą metodą zwiększenia zasięgu jest zastosowanie dodatkowego układu optycznego, który zwiększa powierzchnię odbioru - następuje więc zwiększenie mocy promieniowania padającego na powierzchnię fotodiody.

Tor podczerwieni wyposażony w optykę ma zasięg do 50m. Powyżej 50m występuje problem zogniskowania wiązki, kłopotliwe jest również zestrojenie toru na tych odległościach. Bariery przeznaczone do pracy na dużych odległościach muszą mieć układy optyczne ze zwierciadeł sferycznych bądź parabolicznych.

Ze względu na konstrukcję, bariery podczerwieni można podzielić na pracujące ciągłym strumieniem promieniowania i impulsowe (korzystniejsze, bo moc chwilowa jest znacznie większa).

3. Czujki alarmowe ultradźwiękowe

Ultradźwięki - to częstotliwości powyżej granicy słyszalności dźwięku (ponad 20 kHz). Są dwa sposoby ich wykorzystywania: detektor z falą stojącą (który wyszedł już z użycia) oraz radar dopplerowski.

Zjawisko Dopplera

W pomieszczeniu umieszczone są obok siebie nadajnik i odbiornik ultradźwiękowy. Tworzą one razem ultradźwiękowy detektor radarowy. Nadajnik wysyła energię, która jest źródłem zaburzenia rozchodzącego się w powietrzu jako fala akustyczna o prędkości v=332m/s. Jest to fala podłużna mająca postać cyklicznych maksimów i minimów ciśnienia. Odbiornik odbiera energię o tej samej częstotliwości, częściowo bezpośrednio z nadajnika a częściowo odbitą od ścian pomieszczenia. Gdy w pomieszczeniu znajdzie się intruz, który będzie się poruszać, część energii odbijać się będzie teraz od niego. W przypadku:
- przybliżania się obiektu częstotliwość odbieranego sygnału będzie większa (fala krótsza),
- oddalania się obiektu częstotliwość będzie mniejsza (fala dłuższa).
Jest to zjawisko Dopplera, a różnica częstotliwości - to częstotliwość dopplerowska. Zmiana częstotliwości jest tym, czym odróżnia się sygnał odbity od poruszającego się intruza. Częstotliwość fali odbitej jest elektronicznie porównywalna ze stałą częstotliwością nadajnika, a zarejestrowana różnica częstotliwości jest wykorzystywana jako kryterium alarmu. Im wyższa częstotliwość - tym wyższe tłumienie ośrodka. Przy odległościach, z jakimi mamy do czynienia w technice alarmowej, tłumienie fal elektromagnetycznych w powietrzu jest minimalne i może być zaniedbane.

Jeśli w pomieszczeniu, w którym zamontowano czujkę ultradźwiękową pojawi się prąd powietrza, fala w kierunku "z prądem" poruszać się będzie szybciej, "pod prąd" - wolniej. Całkowity czas wędrówki fali będzie taki, jak przy nieruchomym powietrzu. Odbiornik nie wywoła więc fałszywego alarmu spowodowanego ruchem powietrza. Czułość czujki jest największa dla ruchu poosiowego - a jeśli tak, to czujkę należy umieścić w kierunku spodziewanego ruchu intruza: naprzeciw drzwi lub okna i jak najbliżej chronionego obiektu. Jeśli intruz zachowa się nietypowo: będzie poruszał się w poprzek - tzn. po okręgu - stale w jednakowej odległości - czujnik nie zadziała. Wystarczy wtedy dołożyć drugi czujnik i ... po kłopocie.

Właściwości ultradźwiękowych czujników radarowych

W detektorze radarowym gęstość energii emitowanej przez nadajnik maleje odwrotnie proporcjonalnie do kwadratu odległości. Dokładnie taka sama zależność dotyczyć będzie energii odbitej od poruszającej się osoby. Prawo odwrotności kwadratu zadziała tu dwukrotnie: najpierw w drodze do intruza, potem - do odbiornika. Przy dwukrotnym zwiększeniu odległości między nadajnikiem a odbiornikiem, ilość energii docierającej do odbiornika wynosić będzie 1/16 energii pierwotnej. Aby więc dwukrotnie zwiększyć zasięg typowego detektora radarowego, należy 16-krotnie zwiększyć moc nadajnika, co z reguły nie jest możliwe. Jeżeli jednak dwukrotnie zmniejszymy kąt widzenia nadajnika i odbiornika, możemy dwukrotnie zwiększyć efektywny zasięg wykrywania bez zwiększania mocy nadajnika lub czułości odbiornika.

Fale ultradźwiękowe dają się ogniskować. Za pomocą odpowiednich przetworników wiązkę ultradźwięków można dowolnie formować. Dzięki temu energię ultradźwiękową można skierować w kierunku największego zagrożenia. Efektywny zasięg detektora zależy od minimalnej wielkości energii odbitej. Energia ta zależeć będzie od warunków propagacji fali w pomieszczeniu. Warunki pogorszą się, gdy fala napotka stałą przeszkodę, na której część energii zostanie pochłonięta, część odbita. Gdy maleje odległość między układem nadajnik-odbiornik a ruchomym obiektem, szybko wzrasta czułość wykrywania. Im mniejszy jest obiekt, tym jest trudniej wykrywalny.

Aby skutecznie zmniejszyć prawdopodobieństwo wyzwolenia fałszywego alarmu przez dźwięki naturalne i ich harmoniczne, częstotliwość pracy czujnika dopplerowskiego winna być jak największa. Ze wzrostem częstotliwości wzrasta tłumienie atmosfery. Zazwyczaj częstotliwość pracy ustala się w przedziale 20...40kHz. Przy zabezpieczaniu większych pomieszczeń nie należy polegać tylko na jednym czujniku. Jeśli zastosujemy dwa detektory o tej samej częstotliwości nominalnej, może się okazać, że na skutek dryfu częstotliwości ich różnica jest równa częstotliwości dopplerowskiej jednego z czujników - i nastąpi wyzwolenie alarmu. Aby unikać wzajemnych interferencji pomiędzy różnymi czujkami zainstalowanymi w tym samym pokoju, powinny one pracować na ustalonych niezależnych częstotliwościach harmonicznych. Odstępy powinny być znacznie większe od maksymalnej dopuszczalnej częstotliwości dopplerowskiej. Nie jest wskazane doprowadzanie sygnałów o jednakowej częstotliwości do wszystkich nadajników, ponieważ może powstać kłopotliwy system z falą stojącą - co oznacza brak odporności na prądy powietrza.

Czujki muszą mieć własny nadajnik energii ultradźwiękowej. Każdy nadajnik musi być wyposażony w przetwornik zamieniający energię elektryczną na akustyczną (np. głośniki hi-fi). W czujkach alarmowych praktycznie stosuje się jeden rodzaj przetwornika. Ma on postać płaskiego krążka o średnicy ok. 10mm i wykonany jest z ceramiki piezoelektrycznej. Przetworniki konstruuje się tak, by pracowały na częstotliwości rezonansowej. Podnosi to sprawność przetwarzania co oznacza, że do wytworzenia fali ultradźwiękowej o określonym natężeniu jest potrzebna mniejsza moc elektryczna. Przetwornik odbiorczy musi mieć tę samą charakterystykę, co nadawczy.

Fałszywe alarmy

Czujki alarmowe ultradźwiękowe przeznaczone są jedynie do zastosowań wewnątrz chronionych obiektów. Idealne dla nich są małe pomieszczenia. Dobrym rozwiązaniem jest stosowanie ich do wczesnego wykrywania. Promieniowanie ultradźwiękowe nie przenika przez szkło. Stąd też ruch za oknem nie wywoła fałszywego alarmu.

Czujki ultradźwiękowe umieszcza się najczęściej poziomo na ścianie, bądź pionowo w rogu pomieszczenia. Zalecana wysokość montażu - to 1,5...2m. Wybór miejsca jest najważniejszy dla prawidłowej pracy czujki i dlatego należy pamiętać, że duży wpływ na występowanie fałszywych alarmów mają:
- turbulencja zimnego i ciepłego powietrza, przeciągi, wentylatory,
- bardzo wysokie dźwięki, upust pary, wibracje (np. drgania szyb spowodowane ruchem pojazdów),
- dzwonki elektryczne, również telefon z dzwonkiem,
- ruchome przedmioty (np. falujące zasłony, kołyszące się żarówki) i zwierzęta,
- zakłócenia radiowe, pioruny, wyładowania elektryczne.
Nowoczesne czujki ultradźwiękowe nie są wrażliwe na przelatujące tuż przed nimi owady. Dzieje się tak dlatego, że nadajnik i odbiornik takiej czujki są przesunięte względem siebie. Dzięki temu w pobliżu czujki pole oświetlane przez nadajnik nie pokrywa się z polem obserwacji odbiornika i na przykład ćma nie wywoła fałszywego alarmu.

4. Czujki alarmowe mikrofalowe

Właściwości mikrofal

W czujkach alarmowych mikrofalowych wykorzystano (podobnie jak w czujkach ultradźwiękowych) efekt Dopplera do wykrywania poruszających się obiektów ale dla fal elektromagnetycznych. Mikrofale mają znacznie większą częstotliwość niż ultradźwięki i rozchodzą się ze znacznie większą prędkością ale charakteryzują się porównywalną długością fali. Zasadnicza różnica między mikrofalami a ultradźwiękami to oddziaływanie fal z powietrzem. Mikrofale przenikają powietrze i próżnię. Przenikają powietrze tak, jakby nie istniało. Nie ma więc tłumienia atmosfery. Mikrofale jako fale elektromagnetyczne przenikają w mniejszym bądź większym stopniu każdy niemetaliczny materiał, ultradźwięki jako fale akustyczne są zatrzymywanie praktycznie przez każdą przeszkodę, a przy wyższych częstotliwościach widoczny jest wyraźnie efekt tłumienia atmosfery.

Dopplerowska czujka mikrofalowa, podobnie jak każdy inny objętościowy detektor ruchu, ma dolny próg wykrywania. Oznacza to, że istnieje minimalna wartość prędkości poruszania się intruza (zwykle kilka cm/s), poniżej której czujka nie jest w stanie wygenerować kryterium alarmu. Prawdopodobieństwo takiego ominięcia czujki mikrofalowej jest jednak niewielkie i można je zaniedbać.

Czujki alarmowe mikrofalowe mogą nadzorować największy obszar spośród innych objętościowych detektorów ruchu. Czujki szerokokątne mają zasięg do 30m, wąskokątne - nawet do 80m. Można znacznie poszerzyć obszar przez zastosowanie kilku czujek. W dużych pomieszczeniach można instalować czujkę na suficie co podwaja obszar chroniony w stosunku do obszaru obejmowanego przez czujkę mocowaną na ścianie. Czułość czujek jest największa dla ruchu poosiowego.

Przyjęto 5 częstotliwości roboczych dla mikrofalowych detektorów ruchu. Najniższa wynosi 915MHz, najwyższa 22125MHz. W zależności od częstotliwości pracy detektory mają różne charakterystyki. Większość z nich pracuje na częstotliwości 10525MHz (l=2,8cm). Maksymalną moc emitowaną przez czujki mikrofalowe ogranicza się do poziomu między 1 a 10mW. Detektory pracujące na częstotliwościach 915 i 2450MHz są bardziej skuteczne - ze względu na większą zdolność przenikania (mniejsza częstotliwość - to większa długość fal) - w ochronie pomieszczeń przedzielonych cienkimi ściankami działowymi.

Fałszywe alarmy

W celu wyeliminowania fałszywych alarmów stosuje się specjalne układy elektroniczne, np. procesor liczący ustawiony na określoną liczbę impulsów (który redukuje fałszywe alarmy powstające na skutek krótkotrwałych zaburzeń).
Czujki mogą dawać fałszywe alarmy, jeśli będą umieszczone obok świetlówek czy innych lamp wyładowczych. Należy wtedy zabezpieczyć procesor w wąskopasmowy filtr blokujący na 100MHz (częstotliwość jonizacji lamp wyładowczych). Celowe jest również zastosowanie filtrów blokady dla sygnałów 50Hz (sieć energetyczna), ponieważ pasmo częstotliwości Dopplera większości czujek mikrofalowych zawiera częstotliwość 50Hz. Detektory nie mogą "patrzeć" na ścianę zewnętrzną - promieniowanie mikrofalowe przenika przez ścianę, plastyk i szkło; może wystąpić kryterium alarmu na skutek ruchu osób lub samochodów na zewnątrz.

Idealnym lustrem dla mikrofal jest metalowy przedmiot. Może on przypadkowo skierować mikrofale na okno, drzwi bądź ścianę zewnętrzną. Czujki winny być montowane wysoko i skierowane na podłogę - zmniejsza to prawdopodobieństwo odbicia w dowolnym kierunku.

Duży wpływ na występowanie fałszywych alarmów mają:
- wentylatory,
- wibracje budowlane, wibracje czujki,
- obiekty kołyszące się w chronionym pomieszczeniu, za oknem lub za przepierzeniem,
- zwierzęta poruszające się w obszarze dozorowym,
- owady na powierzchni czujki,
- lampy fluoroscencyjne,
- zakłócenia radiowe, pioruny, wyładowania elektryczne,
- woda spływająca w plastykowych rurach.

Przy stosowaniu w jednym pomieszczeniu kilku czujek mikrofalowych należy pamiętać o doborze czujek pracujących na różnych częstotliwościach. W ten sposób zmniejsza się ryzyko wzajemnych zakłóceń.

5. Czujki alarmowe wibracyjne

Czujki wibracyjne wyposażone w czujniki piezoceramiczne reagują na drgania mechaniczne podłoża, do którego są przymocowanie oraz pojedyncze silne wstrząsy podłoża i uderzenia w drzwi, okna, ściany i stropy chronionego pomieszczenia. Amplituda, częstotliwość i czas trwania sygnału dostarczonego przez czujnik jest analizowana w specjalnym procesorze. Każda próba przebicia się do obiektu chronionego (np. kucie, wiercenie, uderzanie ciężkim narzędziem) powoduje wystąpienie kryterium alarmu.

6. Czujki alarmowe inercyjne

Zanim intruz dostanie się do chronionego obiektu, będzie próbował sforsować drzwi, okna, kraty, ściany itp. używając wszelkich dostępnych narzędzi, jak np. piła, łom, wiertarka. Wszelka próba forsowania zamków lub okien czy też próba przebicia się przez ścianę, spowoduje powstanie drgań wysokiej częstotliwości. Drgania te powodują przemieszczanie się materiału, do którego przymocowany jest czujnik inercyjny. Jeśli przyspieszenie drgającego materiału osiągnie wartość 9,81m/s2 - czujnik zadziała, wysyłając sygnał elektryczny do centrali alarmowej. Jedynie drgania w określonym zakresie częstotliwości (10Hz - 5000Hz) i przyspieszeniu równym przyspieszeniu ziemskiemu będą identyfikowane przez czujkę inercyjną, jako kryterium alarmu. Jest to więc czujka "wczesnego ostrzegania". Umożliwia wykrycie intruza, zanim ten dokona nieodwracalnych zmian w systemie i chronionym obiekcie. Jest to również znakomity element ochrony obwodowej. Zapewnia bowiem ochronę obiektu, w którym przebywają osoby uprawnione. Korzystne jest stosowanie dodatkowo czujników magnetycznych. Jeśli bowiem drzwi lub okna będą lekko uchylone bądź niedomknięte, wówczas sam czujnik inercyjny będzie bezbronny. Drgania podłoża będą miały zbyt niską częstotliwość.

Czujniki inercyjne mogą być mocowane do dowolnego podłoża. Im większa jest gęstość tego materiału, tym większa jest jego zdolność do przenoszenia drgań wysokiej częstotliwości. Przy zabezpieczaniu podłoża wykonanego z materiału o małej gęstości należy pamiętać o rozmieszczaniu czujników blisko siebie, bądź zwiększyć ich czułość zadziałania przez zastosowanie wspólnej obudowy metalowej dla kilku czujników.

Wszelkie drgania pochodzące od naturalnych zjawisk (deszcz, wiatr, przejeżdżający samochód, przelatujący samolot, czy też sygnał dźwiękowy przejeżdżającej karetki) mają częstotliwość zbyt niską lub zbyt wysoką - nie są wykrywane przez czujnik inercyjny jako kryterium alarmu.

Czujnik inercyjny stanowi dla prądu obwód zamknięty - to zaś oznacza, że zarówno w przypadku wykrycia intruza, jak i uszkodzenia czujnika (a tym samym rozwarcia obwodu), informacja zostanie przekazana do centrali alarmowej.

7. Czujki stłuczeniowe szkła

Czujki stłuczeniowe szkła są czujkami mikrofonowymi. W wyniku zastosowania wielostopniowych wzmacniaczy selektywnych oraz - coraz częściej - obróbki mikroprocesorowej są szczególnie czułe na brzęk tłuczonego szkła, nie reagują natomiast na inne hałasy zewnętrzne. Czujki te reagują na sygnały o wysokich częstotliwościach (pękanie szkła - częstotliwość powyżej 100Hz) oraz na sygnały w paśmie akustycznym (uderzenia podczas tłuczenia - częstotliwość od 6 do 30kHz). Czujki stłuczeniowe nie powinny reagować na przykład na dźwięki związane z trzaskaniem drzwiami, dzwonienie kluczy itp. Ponadto czujki te są odporne na wstrząsy sejsmiczne.

Czujki stłuczeniowe nie powinny być instalowane w pobliżu klimatyzatorów, źródeł dźwięku (np. telefon starego typu, dzwonek elektryczny, głośniki). Materiały pochłaniające dźwięk (zasłony, draperie, miękkie obicia mebli, płytki akustyczne itp.) zmniejszają zasięg czujki.

Niektóre typy czujek oprócz kryterium stłuczenia szkła uwzględniają jeszcze kryterium fali uderzeniowej (małe częstotliwości). Zastosowanie takiej technologii zapewnia dobrą skuteczność i minimalizuje fałszywe alarmy w przypadkach gdy w chronionych pomieszczeniach mogą być przenoszone dźwięki dzwonka, telefonu, ruchliwych ulic, syren oraz muzyki.

8. Czujki alarmowe magnetyczne

Czujniki magnetyczne zawierają zawsze 2 elementy: magnes i kontaktron. Po oddzieleniu od siebie magnesu i kontaktronu następuje rozwarcie (bądź zwarcie) obwodu. Specjalna konstrukcja tych czujników daje możliwość umieszczania ich wewnątrz drzwi, okien (kontaktrony czołowe) bądź na ich powierzchniach (kontaktrony boczne). Można montować odpowiednie kontaktrony na drzwiach metalowych (bez obawy o stopniowe rozmagnesowanie i utratę stabilności pracy) oraz chronić wjazdy do chronionych obiektów (np. kontaktrony garażowe).

9. Czujki alarmowe dualne

Czujka alarmowa dualna, to czujka wykorzystująca dwa różne rodzaje detekcji. Podwójna technika detekcji to nie to samo, co dwie różne czujki w jednej obudowie. Jeżeli jeden detektor wykryje intruza, wówczas czujka oczekuje przez pewien czas na potwierdzenie tego faktu przez drugi detektor. Nie jest konieczne, aby oba detektory zadziałały w tym samym czasie. Wyjścia detektorów dołączone są z reguły do układu logicznego "AND". Układ AND wygeneruje sygnał alarmu, gdy intruz zostanie wykryty przez obie czujki. Należy jednak podkreślić, iż czasami występują także czujki z układem logicznym typu "OR" (lub). Alarm jest wyzwalany w przypadku wygenerowania sygnału przez jedną z czujek.

Większą skuteczność i pewność zadziałania czujek dualnych można wyjaśnić na następującym przykładzie. Jak wiadomo pasywna czujka podczerwieni ma największą czułość w kierunku prostopadłym do osi wiązki. Z kolei czujka mikrofalowa jest najbardziej czuła na ruch wzdłuż osi emitowanego promieniowania. Skutkiem takiej kombinacji jest zwiększenie czułości czujki. Ponadto w takim połączeniu prawdopodobieństwo wygenerowania fałszywego alarmu zostaje 100-krotnie zredukowane.

Autor: Elżbieta Ruchlicka

Ofertę czujek alarmowych wraz z opisami, fotografiami i kartami katalogowymi można obejrzeć w katalogu internetowym AVAL.